0. "Nic nie słyszałaś."

Wszystko zaczęło się, gdy rodzice oznajmili mi, że na kolacji mamy mieć gościa. Niby normalna informacja, ale ten gość wcale normalny nie był. Wszystko w nim było dziwne. Nigdy nie czułam się tak nieswojo w towarzystwie nieznajomego. Było w nim coś, czego nie potrafiłam opisać. Oznajmił, że musi zadzwonić. Wstał od stołu i wyszedł do kuchni. Rodzice zatracili się w rozmowie, a ja nie mogłam wytrzymać i poszłam za szatynem. Niezauważenie stanęłam przy ścianie i wsłuchałam się w słowa chłopaka.

-...tak. Dom jest wielki. Z tego co mi się wydaje nie ma kamer. - cisza. Musiał słuchać co mówił ktoś, z kim rozmawiał. - Uda się bez najmniejszych przeszkód. - wtedy odwrócił głowę i mnie zobaczył. Przełknęłam ślinę. Mój oddech przyśpieszył. - Muszę kończyć. - rozłączył się, po czym podszedł do mnie. Był dużo wyższy. Nachylił swoją głowę i szepnął do mojego ucha. - Nic nie słyszałaś. Piśniesz choć słówko, a nie będzie tak miło, shawty. - uśmiechnął się cwano i wrócił do rodziców. Patrzyłam jak siada przy stole i wraca do rozmowy z rodzicami. Ukradkiem zerkał w moją stronę. Byłam przerażona. On chciał napaść na nasz dom.
-Lizzy, chodź tu skarbie. - usłyszałam głos mamy. Posłusznie podeszłam do stołu i usiadłam na krześle naprzeciw szatyna. - Wyobraź sobie, że Justin był już na Hawajach. - powiedziała pełna zachwytu. Oboje byli zapatrzeni w niego jak w obrazek.
-Fantastycznie. - powiedziałam. Popatrzyłam na chłopaka, który uśmiechał się od ucha do ucha. - Nie musisz zdradzać mu wszystkich szczegółów. - powiedziałam cicho, ale tak, żeby wszyscy usłyszeli. Rodzice popatrzyli na mnie ze zdziwieniem, a Justin uśmiechnął się tryumfalnie. Już wiedziałam, że wszystko mu powiedzieli. Omotał ich. Wstałam od stołu i zdenerwowana poszłam do mojego pokoju. Dlaczego oni nie widzą jaki on jest? To złodziej, o ile nie zabójca. A oni mówią mu wszytko. Położyłam się na łóżku i zakryłam głowę poduszką. Po chwili usłyszałam jak rodzice żegnają się z Justin'em, po czym zamykają za nim drzwi. Szybko podeszłam do okna. Stał przed naszą posesją i rozmawiał z kimś przez telefon. Patrzyłam na niego przez lekko odchyloną firankę, która wisiała w moim oknie. Chłopak odwrócił się i przyjrzał całej posiadłości. Zobaczył mnie, powiedział ostatnie słowa do telefonu i się rozłączył. Telefon schował do kieszeni jego białych spodni, puścił do mnie oczko i wszedł do samochodu.

______________________________

Witajcie kochani! Przedstawiam wam prolog mojego opowiadania. Natchnęło mnie na napisanie czegoś takiego, gdy czytałam opowiadanie wspaniałej Shawty. Mam nadzieję, że komuś spodobają się moje wypociny. Szablon zostanie dostosowany do opowiadania na dniach, ten jest tymczasowy.
Pozdrawiam, Breath.